lunes, 21 de diciembre de 2009

Maribárbola y su Guardainfantes...







Os dejo aqui dos imagenes de la construcción y modelado del miriñaque de Maribárbola, cosa en la que emplearé más tiempo de lo que pensaba.... pero de entrada me parece muy prometedor.... veremos como soluciono la altura hasta el guardainfantes... y los brazos.....

viernes, 18 de diciembre de 2009

Art Wanson Gallery de gira por los Emiratos Árabes

http://www.qatarshub.com/english/newsfeeds.aspx?nfid=547&pn=5 :este es el enlace de la inauguración de la exposición colectiva organizada por Art Wanson Gallery en el Grand Hyatt Doha Hotel, Mercedes Troyano corta la cinta y a continuación Valentín Kovachiev explica su obra.....
En estos días, Mercedes Troyano y su marido François Deaurinckx, dueños de Art Wanson Gallery inauguran World Premier Exhibition en Doha-Qatar-. DEBIDO AL GRAN ÉXITO DE LA MUESTRA, HAN PRORROGADO HASTA EL 31 DE ENERO .

En el Grand Hyatt Doha Hotel inaugurarán con una selección de obras de sus artistas una exposición itinerante que llevará sus obras por Dubai, Abu Dhabi, Bahreim, Jordania y Kuwait.

Os dejo el enlace donde Art Wanson Gallery cuenta todos los pormenores del evento:


jueves, 10 de diciembre de 2009

Fernando Barreira, colectiva de ART WANSON GALLERY y Galeria Puchol, en el WESTIN de Valencia

Os dejo el enlace de Art Wanson Gallery donde informa de la próxima Exposición que organiza en conjunto con la valenciana Galería Puchol, en el espacio que disponen en el Holtel Westin de Valencia. el Próximo sábado 12 de diciembre es la inauguración. Para más información entra en el enlace http://www.artwansongallery.es/noticias-de-arte/noticias-awg/muestra-colectiva-en-diciembre-id1974

EN RECUERDO DE MAMEN MOYA, RECUERDO...


Recuerdo que la vida no se bebía en un día, pero ella se saciaba en una mañana, recuerdo que la enfermedad avanzaba y ella la ignoraba, recuerdo que se suicidaba con placer a diario ante el espasmo de todos a los que en cierta manera nos había herido, a todos, incluso a los que la queríamos, sin excepción, el clan Moya, las 5 hermanas, los 5 amigos y los 10.000 enemigos, todos, hemos sido felpudo en alguna ocasión del exceso de Mamen....y tambien de su cariño. Ella era vital, incluso para reírse con pánico de su propia y asegurada desdicha... como si la inmortalidad hubiese firmado alquiler en blanco con su excesiva vida, todo absolutamente todo era poco, y todo era nada.... insaciable de decisión, ave fénix, triunfadora, determinada, obstinada, satírica, ofuscada, rebelde, manipuladora, ofensiva, excesiva y apurada, vital y mortal a la vez, patrona de mil buques, que destrozaba cada noche frente a la costa, Armadora de sueños, puesto que cada día levantaba uno y enterraba dos,que tal vez ella era la única que los veía.... pero vital, excesivamente vital, incluso cuando la propia muerte se había instalado en ella, intermedios hospitalarios, plásticas, curas y retoques de un cadáver provocador que murió confiando en recuperarse desde su propio lecho... como si al día siguiente,engañando a sus marcadores volviese a estar en un casting ... gritándo y riendose de los extras... y dilapidando cada noche la fortuna de un contrato... Mamen, vivió lo que quiso vivir, y a nadie le extrañó su extrema vida, pensando siempre que de todo saldría... aun sabiendo de antemano que estaba condenada... que se moría, todos lo sabíamos y todos por enfado inconformista lo permitiamos porque a ELLA no se le ponía puertas, a ELLA no se le daban ordenes y mucho menos consejos, apenas los 44 años de equivocaciones y aciertos.... de excesos ,de triunfos y fracasos, porque nadie podía negar su tremenda capacidad.... Pero esta vez el guión pudo con ella.Descansa en paz, Mamen, que tus hermanas y amigos ya te lloran, como te lamentaban en vida. Mamen Moya, MAMEN !! quién seguro que si volviese a la vida... se reiría de nuestra seca tristeza.
Cuando han pasado unas horas desde que he escrito esto, tengo que reconocer, aunque no lo aplauda, que Mamen, era libre, tan libre que vivió sus últimos años atada a su propia manera de entender la libertad... pero así era ella señores y señoras: PURA LIBERTAD SIN ADULTERAR !! OFENSIVAMENTE LIBRE.... cómo muy poca gente puede soñar. Y creo que por ello todos, y digo todos, callamos sus excesos, permitimos sus ofensas y autorizamos sus dispendios de salud.... porque en el fondo.... todos queriamos ser tan libres como ella, pero esa Libertad tan Déspota, resultaba incómoda. Un beso Mamen.... un beso!.

martes, 8 de diciembre de 2009

Fernando Barreira en el INDEG/iscte de Lisboa

10 DE DICIEMBRE DE 2009 EN EL ISCTE-IUL INDEG BUSINESS SCHOOL DE LISBOA, COMPLEXO INDEG/ISCTE NA AVENIDA DAS FORÇAS ARMADAS . ORGANIZADO PELA GALERIA DE ARTE "VINCEN" CONJUNTAMENTE CON GEST´ARTE ART GALLERY DE LISBOA.









De la mano del Arquitecto Joa Baltazar expongo de nuevo en Lisboa, os dejo unas fotos de la invitación y parte del dossier que lo acompaña, espero que sea de vuestro gusto.

jueves, 3 de diciembre de 2009

"El Trigo" o la "Trata" recuperados por obra y gracia de Mónica Parreño de Miguel


Hoy ya puedo enseñaros con mas claridad, la imagen del dibujo hecho en abril de 1989, como regalo a mi Geminiana Mónica Parreño de Miguel, que le ha acompañado durante estos 20 años en su vida, y que gustosamente me prestará para la exposición CONSECUENCIAS que tendrá lugar en el Museo Municipal de Ourense en Abril-Mayo del 2010. Es extremadamente reconfortante saber que la gente cuida de sus regalos y que los presta para exposiciones... muchisimas gracias Mónica.
En el comentario anterior hacía incapié en los condicionante e influencias a la hora de construirlo, realmente sigo identificando esos trazos como muy mios, pero ya hoy, mas evolucionados, no tan dalinianos pero si barrocos en su construcción y distribución. espero que sea de vuestro agrado. A mi personalmente me enorgullece este dibujo en especial.... muchas partes de mi ya no existen más que en mi memoria, y otras muchas las he borrado literalmente de mi mente, fueron los finales de los 80" unos años que pasaron una gran factura, ... muy grande para una juventud que sólo quería disfrutar... sirva pues este dibujo, de recuerdo a tantos y tantos amigos y conocidos que han fallecido y ensombrado aquel mundo, aquel, que parecía no tener DIA ni SOL... donde todo era energía y provocación.... es bueno, de vez en cuando mirar hacia atrás para afianzarse en que hay que evolucionar, siempre, siempre. Y resumiendo este monólogo mío, yo soy lo que he vivido y lo que me han permitido... vivir ; por lo tanto, por muy oscuro que me parezca el final de la movida madrileña.... y mi propio pago en salud a la mismisima ignorancia(?), yo estoy aquí, amando a quien quiero amar y odiando a quien lo merece.... TODO sentimiento y emoción....
Y por mucho que me cueste o me agrade, yo ya estoy hecho, y el mundo no va a cambiar por mí.

lunes, 23 de noviembre de 2009

COLECTIVA EN ARTEBRONCE GALERÍA. 28 DE NOVIEMBRE

Este próximo sábado 28, la Galeria Artebronce de A Guarda, inaugura una exposición colectiva con diversos artistas y los fondos de la misma. Estarán los collages de Los hierros y El Jarrón de Fernando Barreira


viernes, 20 de noviembre de 2009

TRUJILLO, Maribel.... despues de un subir-bajar de estudio

las cerezas: 200 x 86 cms.







"Milk" de Miguel Piñeiro, .... superior no?









Me gustaría ilustrar este artículo con la imagen de los dos oleos que ayer vi en su estudio, uno, el de las cerezas: Inmenso, desmesurado, excesivo.... casi como yo, muy barreira. El otro, mínimo, increiblemente bueno, firme, seguro y preciso..... aplastante demostración de técnica enfoque y construcción... su mejor hasta ahora obra. Espero en breve poder ilustrar con fotos estos dos lienzos, porque esta Niña, que es mujer parida, se está superando a si misma cada día.... tanto que insulta de el dominio absoluto del pincel con la realidad. Y como al resto del mundo parece que le pasa al lado y soy yo su numero uno de los fans.... pues eso, que reinvindico su calidad, humana y artística, y os aseguro que el resto es pura palabrería, prometo colgar la obra de ella en este artículo... pero ya sabeis que mi pulso fotográfico no es el más adecuado.....esperen ustedes unos días y ya me contarán..... si es buena la niña, la niña Trujillo.



Dicen los entendidos en globalidades artísticas que los hiperrealistas americanos son insuperables por técnica y enfoque, y si en algo son mejores los hiperrealistas latinos es: Que en su obra hay calidez, y no frío,...



Junto con mi admirado Miguel Piñeiro que es la joya de la corona de los Nóveles Geniales, Trujillo el único problema que tiene es: que le falta tiempo para ella de dar tanto a los demás.


jueves, 19 de noviembre de 2009

fernando Barreira 10 de Diciembre,de nuevo en Lisboa, en la galeria del INDEG/ISCTE

El INDEG/ISCTE de Lisboa, organiza a traves del jefe de espacios expositivos, el Arquitecto Joao Baltazar, una exposición con los bronces: El Quijote, Patricio, Santiaguiño, y Marquitos asi como los tres collages sobre óleo: Luisa con Pajaro, Tacón de Salón y Luisa en la Piscina. estarán tambien los dos únicos óleos de la seríe de Los Antonios: Toní y Tozé.

os dejo el enlace de la galeria del INDEG http://indeg.org/indeg/exposicoes/

miércoles, 18 de noviembre de 2009

FERNANDO BARREIRA na Casa do Escudo


INTERVENCIÓN DA SECRETARIA XERAL, CARMEN PARDO, CON MOTIVO DA EXPOSICIÓN ‘ÚLTIMA’ DE FERNANDO BARREIRA


Data: sábado 14 de novembro de 2009.
Hora: 19.00 horas.
Lugar: Casa do Escudo de Verín.


Boas tardes a todos e moitas gracias por vir hoxe á Casa do Escudo de Verín.

A ocasión, sen dúbida, meréceo e para min é un honor estar hoxe aquí, acompañando a este gran artista e amigo, Fernando Barreira.

Un universo máxico de técnicas e materiais danse cita en ‘Última’, título da exposición que hoxe sae á luz, xusto antes de que o Museo de Ourense revise os trinta anos de xoven vida artística do noso querido veciño.

Directos aos ollos e ao corazón do espectador chegan os seus deseños gráficos e os debuxos en serie realizados en tinta china, obras que soamente poden concebirse coa contundencia dun trazo tan certeiro coma o seu, un trazo que non admite a posibilidade do erro.

O artista convérsese nun francotirador de sentimentos nobres que rescata do esquecemento os antigos oficios que poboaban as nosas rúas e barrios: carpinteiros, meretrices, cerralleiros, pulpeiras… adáptanse á estética Barreira, ao dosificar sutil e maxistralmente notas de ironía e delicadeza sobre eses traballos xa en desuso.

A través do tríptico no que homenaxea ao seu pai, obra mestra da exposición, Barreira entoa un canto de amor aos seres queridos, ás propias vivencias e á humanidade en xeral.

O artista volve a vista atrás e revisa a súa infancia, descubrindo as sorpresas que movían a curiosidade dun neno que se volvería artista prolífico. Abellas, arañas, xoaniñas… tecen una madeixa de soños nun lenzo branco, que gracias á destreza do seu pincel, se cobre dunha gama cromática extensa e variada, na cal está case sempre presente como fondo a cor da terra que o viu nacer.

Os óleos sobre lenzo con incrustacións de bronce, e mesmo con lá ou pel, son un compendio de emocións táctiles, un paseo irrepetible pola obra dun artista local que se achega ao mundo con mirada universal.

Os máis variados soportes e técnicas teñen cabida na súa obra, un traballo que bebe da súa prolongada formación artística en mundos tan dispares como a decoración, o grabado, o debuxo, a publicidade ou a moda, na que traballa actualmente.

Na súa obra, premiada con numerosos galardóns, tanto en España como en Portugal, onde pasou varios anos da súa vida, verte as súas ansias de traballo e a súa visión do universo, unha visión fantástica que recorre con frecuencia a temas mitolóxicos e relixiosos.

A obra de grandes da pintura, como Velázquez, reivéntase tamén baixo o seu prisma. Razón e lóxica, sentimento e razón danse a man en espazos de amplos volumes que deixan a perspectiva nu segundo plano.
A imaxinación de Barreira cobra vida propia nos rostros humanos que repite case obsesivamente, e onde os rasgos faciais máis básicos, como a boca ou os ollos, son mesmo prescindibles para chegar ao concepto de fondo.

‘Última’ antóllase como unha ocasión única para acercarnos a coñecer o noso propio concello a través dos ollos dun dos seus fillos. Non esquezamos que Fernando vén axudando dende os seus inicios como artista a fomentar a arte realizada nesta zona do Támega.

Estamos seguros de que ‘Última’ será tamén o inicio doutros trinta anos de arte e de éxitos para él e para Verín.

Moitas gracias.

Inauguracion de la exposición ÚLTIMA en A Casa do Escudo












































































































































































































































































Ahora, que ya han pasado unos días desde el pasado sábado 14, y con la tranquilidad recuperada me gustaría hacer balance de lo que fue la inauguración. Es verdad que necesitaba gente y público en ella, como tambien es verdad que necesitaba ventas.... todo se cumplio. Hasta el homenaje silencioso y visual a mi padre y a mi querido Ario, todo estuvo bien, me encontre arropado por políticos, amigos, familiares, curiosos, incondicionales, galeristas, algún banquero y hasta el mismo Delegado Territorial de la Xunta que le hacía los honores a La Secretaria Xeral de Turismo... mis amigos venidos de Porto, de Maia, de Coruña, de Santiago, de Verín... todo perfecto. Y todo salió perfecto porque mi querida "MariaCerezas": Maribel Trujillo y Marisa Pardo, aunaron esfuerzos silenciosos para que yo estuviese cómodo y triunfante.... vámos !! cómo a mí me gusta.... y ellas discretas disfrutaron tambien de mi propio éxito. extensible a tanta y tanta gente que me apoyó y ayudó : Bodegas Magmus y Bodegas Abeledos, la mano diestra de mi amiga Chon, emancipada en Santiago.... y el guiño cariñoso de Carmen Pardo cuando hablaba como clienta mía en el ARIA CAFE de Porto, mi buque insignia en Portugal.
ÚLTIMA, es un ciclo cerrado de mi vida, un compendio gráfico de mis voluntades y un punto y seguido de un gran proyecto: MI propia vida.
Desde que he llegado a España, hace ya 5 años, de todo y por todo he pasado, y ahora, tal vez obsesionado en producir y producir.... como si mis años en Portugal hubiesen sido estériles, cuando, realmente son una parte importantísima de mi vida que no se borra con el traspaso de un negocio, ni con tirar todos mis teléfonos al Duero, y mucho menos con la eutanasia de mi querido perro... Portugal sigue existiendo y ahora lo acepto, casi como compañero. Portugal me ha dado muchos problemas, emocionales, afectivos, economicos, autoestima.... pero me ha dado tanto tanto en vida, nunca he amado como allí amé... y nunca he reido tanto como con mis amigos Pedro y Marta.
Ahora, gallego de nuevo, castellano parlante, porque me sale demasiado el Portugues ante el Gallego, cierro el ciclo completo de Portugal y empiezo a mandar en mi indómita vida.
Una vez más, gracias a todos los que habeis venido a mi exposición... a la ÚLTIMA en Verín.
.... gracias a los amigos y como no: A LOS OTROS!!








martes, 10 de noviembre de 2009

El Viento, de Art Wanson Gallery



He utilizado esta foto de Art Wanson para ilustrar este monólogo sobre el viento... siempre que estoy en movimiento, el viento toca mi memoria, como solapas que encierran mis recuerdos, él las va arrancando y me va enseñando... el viento, que todo va pasando, y al ir pasando produce una sensación pura de libertad,....
muchos de los hoy enemigos míos, memorias mías tambien, han cuestionado los cambios y emociones, han cuestionado errores y perdones, han cuestionado sin saber.... que la libertad, en toda su amplia expresión no condena mas que al pecador... si este ha de pecar... y que las dobles conciencias de las educadas indecencias de quita y pon... no son mejores por mejor escritas, ni más reales que la propia vida, ni tan siquiera autorizadas por el mediocre pecador... todos a partes iguales sentimos el viento, y ese aire en moviento, es, el que nos hace evolucionar... el rencor y la malicía del susurro en la oscuridad, no afecta a la esencia del problema. Cada uno es como es... y a la gente no se la dobla como bambú de alcoba, para que todo esté en su lugar.
El viento, es tan libre, que no respeta y no por ello ofende. simplemente es VIENTO, aire en movimiento.

lunes, 9 de noviembre de 2009

ARTÍCULO DE LA REVISTA "ACTUALIDAD€" Económica de Lisboa


Articulo de Inés Serra Bastos en la revista portuguesa ACTUALIDAD€ ecónomica sobre la expo de Lisboa en el Centro Gallego.

viernes, 30 de octubre de 2009

FERNANDO BARREIRA OTíN. mi padre

Algunas veces, no llegan las palabras, ni los hechos para transmitir estados de ánimo ni sentimientos... tampoco llegan los pinceles a igualar las emociones, aunque consiguen paralizar ese momento sentido y hacerlo duradero. Cuando me enfrento a la realidad de la decadencia de mi padre, taladrado por sus mil enfermedades, tocado en todo su interior, y le miro a los ojos... veo esa chispa de vida que demanda atención, atención constante y angustiosa provocada por el propio miedo, el miedo que él siente a la muerte y el miedo al dolor que sentimos los espectadores de su decadencia física. Él tiene miedo a morir, y los demás... al menos yo, tengo miedo al verlo vivir, porque siento y recorro mentalmente toda su evolución hasta el final.
A veces me avergüenzo de no estar a la altura de la situación, a veces me castigo con soledad para evitar manifestarle todo mi angustia, a veces, muchas, sólo puedo llorar aguda y calladamente para aligerar tanta tensión... pero en este callejón sin salida que es LA enfermedad terminal, yo soy un espectador de platea con entrada preferente y acceso a camerinos... imagino que de aquí a algún tiempo, el tiempo me pondrá en su lugar. Y por desgracia, yo no tengo quien me escriba ni quién me pinte.
Mañana salgo de viaje hacia Lisboa, a retirar la Exposición del Centro Gallego de Lisboa, , Palacio Cordo Boullosa, y cerrar un trato para exponer obra a la Galería de Arte (Espaço de Arte) del INDEG de Lisboa. Regreso el domingo a Espanha y vuelta a pintar.......
viernes 30 de octubre de 2009.

miércoles, 28 de octubre de 2009

Exposición de Fernando Barreira en la Casa do Escudo

EL PRÓXIMO SABADO 14 DE NOVIEMBRE, EN LA CASA DO ESCUDO EN VERÍN OURENSE, EXPOSICIÓN DE LAS
ÚLTIMAS OBRAS EN DIBUJO, COLLAGE, ÓLEO Y BRONCE DE FERNANDO BARREIRA.
LA INAUGURACIÓN SERA A LAS 19,00 HORAS.
QUEDAIS TODOS INVITADOS.

viernes, 23 de octubre de 2009

EL TREMENDISMO Y LO EXTREMO

(boceto de Las Lanzas, (derecha) 2º Tríptico del tiempo )


SI TIENES LA DESGRACIA DE SENTIR A TIEMPO ENTERO, PUEDES ALEGRARTE POR SER EL MÁS FÉLIZ DEL MUNDO. PERO TAMBIEN TIENES UNA PERCEPCIÓN TERRIBLE E INTENSA DEL DOLOR. . .. TODO ES CUESTIÓN DE QUÉ SENTIMIENTO ESTÉ OCUPANDO LA INTENSIDAD .!

CONCHI DEZA, FOTOGRAFA A DISTANCIA...

Es justo reconocer, y yo soy de los que reconozco, a veces tardo, a veces omito, otras simplemente publico los reconocimientos, y en otras ocasiones lo niego.... todo válido menos el PUTO SILENCIO, que si no se manifiesta sigue creciendo hasta que te ahoga.
Yo he estado al lado de una gran fotógrafa, que en su tremendísima humildad no me facilitó sus habilidades "congeladoras" y escoged0ras .... hasta yo llegar a las Espanhas de nuevo.
No me he manifestado sobre el "Centro Gallego de Lisboa" y sus deberes bien o mal hechos.... pero SI voy a pronunciarme sobre CONCHI DEZA, un enlace en principio burocrático y social, que esconde una cualificadísima voyeur fotográfica. Es Conchi Deza una anónima y gran fotógrafa que merece sitio y lugar.
Os dejo un enlace donde podeis ver su obra.
http://flickr.com/photos/deza/

martes, 13 de octubre de 2009

Lisboa, Centro Galego, Palacio Cordo Boullosa and Fernando Barreira







la Family de mi primo Alfonso y mi querido amigo y compañero de fatigas y exposiciones a lo largo y ancho del panorama nacional Don Luis Salas, de lo mejorcito que se puede encontrar en la vida. Si señor!! un gran hombre y un impecable amigo.














estas siete primeras fotos son de la autoría de Conchi Deza... muy buenas por cierto....












































































































































































































































































































































































































































































































































































































































os dejo el link de Juventude da Galiza, Centro Gallego de Lisboa, Palacio Cordo Boullosa :


http://www.juventudedagaliza.com/programa-cultural-casa-galiza/axenda-cultural-casa-galega.html